Community stay

Zoals sommige van jullie weten hou ik totaal niet van kamperen. Ik snap echt niet waarom je op je vakantie naar de douche wil lopen om vervolgens erachter te komen dat alle douches bezet zijn. Na eindelijk in een douche te kunnen blijkt dat hij vies is. Ik zie hier de lol niet van in.

Met deze gedachte ging ik naar Muthongwa (waarschijnlijk niet op de kaart te vinden) om een aantal dagen bij een community te verblijven. Gelukkig heb ik van tevoren een beetje kunnen wennen aan het niet hebben van elektriciteit of water en kan ik mij al volledig douchen met 1 litertje water. Toch was ik zenuwachtig aangezien alle Kenianen waartegen ik vertelde dat ik naar Muthongwa ging zeiden… oooohhh that is very very rural. Op het kantoor waren ze me zelfs aan het pesten dat ik in een boom moest klimmen om bereik te hebben met mijn mobiele telefoon. Ik had echt geen idee wat ik kon verwachten.

Zenuwachtig stapte ik dus zaterdagochtend in de auto om naar Muthongwa te gaan en pas dinsdag opgehaald te worden. In Muthongwa zou ik verblijven bij Djedida. Djedida is een Community Health Worker (CHW). Dit betekend dat zij de schakel is tussen veel NGO’s (waaronder Amref) en de community. Ze krijgt veel cursussen en opleidingen van die NGO’s maar voor de rest word de CHW niet betaald en is het dus een vrijwillige functie. Als CHW moet je de gezondheid van de community in de gaten houden. Als je problemen signaleert geef je deze door aan de NGO zodat zij weten wat er speelt en er eventueel op in kunnen spelen. Als er uitbraak is van een infectieziekte word ze ook ingezet om bijvoorbeeld te vaccineren (hier krijgt ze dan wel weer voor betaald). Verder is Djedida heel actief en heeft ze heel veel cursussen en certificaten. Daarnaast heeft ze een farmacie in het dorpje en fungeert ze ook een beetje als verpleegkundige voor de community. Als de verpleegkundige er niet is komen veel mensen naar haar toe voor advies..

Muthongwa is eigenlijk een mini dorpje dat je waarschijnlijk niet eens op de kaart kan vinden. Het is er heel warm en droog, wat voor veel problemen zorgt aangezien er hierdoor heel weinig water is. Het centrum bestaat uit een stoffige weg van ongeveer 100 meter waar een paar winkeltjes zijn (nog niet eens een supermarkt) en een paar kraampjes waar ze groente verkopen die uit eigen sjamba komt. Verder is er dus de farmacie van Djedida en een soort van hotel/buurthuis waar allemaal mannen de hele dag een beetje thee drinken, chapatis eten en dammen. In het buurthuis kost een kopje thee ongeveer 8 cent en een maaltijd ongeveer 40 cent is. In een straal van 5 a 10 kilometer om dit ‘centrum’ is alleen maar bush, zijn er geen wegen en zijn er af en toe wat traditionele Afrikaanse huisjes.

Zaterdag kwam ik aan het begin van de middag aan in Muthogwa. Djedida nam me meteen bij de hand en voelde ik me gelijk op mijn gemak. Die middag zouden we eerst in de farmacie gaan werken om medicijnen te verkopen. Dit betekende eigenlijk dat we de hele middag een beetje voor het winkeltje zaten en vooral veel thee gedronken hebben. Ondertussen kwamen er constant mensen gedag zeggen, Djedida kenden iedereen en bijna iedereen was familie (ja dat is een neef van de zus van mijn man). Natuurlijk had ik wat Kamba (de lokale taal hier) zinnetjes geleerd aangezien 90% van de mensen in Muthongwa geen woord Engels spreekt. Dit vonden de mensen daar echt geweldig. Veel locals groette me en als ik dan in Kamba reageerde viel hun mond open van verbazing. Ten eerste hadden veel van deze mensen nog nooit een wit persoon in hun leven gezien, laat staan een wit persoon die ook nog Kamba praat. Aan het einde van de dag zijn we gaan lopen naar Djedida’s huis. Ik met mijn backpack op mijn rug, waarvan de locals dachten dat er een kind in zat. Ik was echt zo nieuwsgierig naar waar ik terecht zou komen, ik had echt geen idee! Na een half uur gelopen te hebben kwamen we aan bij het huis van Djedida, en toen ik het zag werd ik echt zo gelukkig. Het was net of ik een ansichtkaart van Afrika zag, dit was echt waar ik op hoopte! Midden in de bush, 4 kleine poephutjes, waarvan er 1 voor het koken is, 1 voor het slapen van Djedida, 1 voor het slapen van de kinderen en 1 voor de opslag van de mais en gierst. Om de hutjes een hek van takken met doorns om de wilde beesten weg te houden. Buiten het hek was ook nog een ander ronde plek met takken eromheen waar de geiten in de avond konden slapen aan de andere kant een poephutje waarvan aan de ene kant een latrine was en de andere kant het gedeelte was om je te wassen. Met uitzicht op de bush! Geen buren, geen bereik, geen elektriciteit en geen running water, maar wel de real African experience!!!

Na gegeten te hebben werd het donker en heb ik heel lang naar de vele sterren gekeken. Het slapen in het poephutje viel heel erg mee omdat ik gewoon een fijn matras had. Het enige wat even wennen was, was dat er heel veel een soort van grote bruine sprinkhanen op de muur zaten ik heb dus de hele nacht met opgetrokken benen geslapen omdat ik bang was dat ze op mijn voeten zouden kruipen als ik languit zou liggen. Werd dus met zere knieën wakker. De ochtenden waren heerlijk, we stonden om 6 uur op en als eerst gingen we de traditionele Afrikaanse thee maken in het kookhutje. Deze word gemaakt met water, melk en losse thee. De melk kwam natuurlijk vers bij de geiten vandaan. Dus uit mijn bed moest ik gelijk naar de geiten toe om ze te melken zodat we daarna lekker thee konden zetten en een ontbijtje konden maken. Dit ontbijt verschilde per dag van chapati met ei, zoetige dikke maïspap en pompoen. Ik vond het allemaal lekker! De rest van de dagen heb ik veel verschillende dingen gezien en gedaan, de enige overeenkomst was dat het allemaal echte rural Afrikaanse dingen waren. Zo heb ik onder andere gekeken hoe ze op een traditionele manier gierst verwerken, heb ik chapatis leren maken, ben ik naar de rivier gegaan om water te halen en heb ik heel veel Afrikaanse thee gedronken en gekletst en gechilled met de locals. Om nog maar even aan te geven hoe groot probleem de droogte hier is, toen we naar de rivier liepen had ik een rivier met water verwacht. Dit is alleen niet zo, de rivier is een droog breed zandpad. De vrouwen die hier water halen met hun ezels hebben in het midden van de rivier een ongeveer 5 meter diep gat gegraven waar ze eindelijk water kunnen vinden. Deze open source is helaas niet schoon aangezien alle ezels hier poepen en er van alles en nog wat in kan. Sommige gezinnen behandelen die water met Chloor, maar er zijn ook veel die dit als drinkwater gebruiken zonder het eerst te behandelen. Dit zorgt voor veel ziekte bij vooral kinderen maar ook volwassen.

Alle mensen in Muthogwa waren zo aardig, welcoming en vrijgevig. Ik kreeg elke dag wel een paar bananen of een ei van ze. Voordat ik weer terug ging heb ik zelfs een levende haan van Djedida en een levende kip van de buurvrouw gekregen. Echt hilarisch, ik heb ze in de kofferbak meegenomen naar ons appartementje en ze lopen nu beneden rond als huisdieren. Al met al heb ik echt intens genoten van deze bijzondere tijd in het echte rural Africa. Deze ervaring ga ik nooit meer vergeten en ik denk dat ik kan zeggen dat ik bijna zin krijg om weer te gaan kamperen.

Liefs Marienne